تشویق به ازدواج و فرزندآوری با دستور ممکن نیست

سپهر کشاورزی، مهدی احمدی لفورکی| آنچه در این میان مهم است و بدان توجه نشده، بی‌توجهی به ملزومات فرزندآوری و ازدواج است. سؤال این است چگونه می‌توان در جامعه‌ای که بسیاری از مردم آن در تنگنای معیشتی هستند و هر روزه سفره مردم آن کوچک‌تر می‌شود، از ازدواج و فرزندآوری سخن راند؟ آیا مردم برای ازدواج و فرزندآوری منتظر دستور رئیس‌جمهور هستند یا این‌که تا ملزومات آن مهیا نباشد از این کار خودداری می‌کنند؟

حقیقت آن است که در زمینه ازدواج و فرزندآوری در کنار فرهنگ‌سازی باید به تقویت بنیان‌های اقتصادی کشور نیز توجه کرد و تا چنین نشود، صدها دستور مانند این هم کار از پیش نمی‌برد. همان‌طور که اقتصاد دستورپذیر نیست و به اوامر مسئولان گوش نمی‌کند، مردم نیز برای ازدواج و فرزندآوری منتظر دستور کسی نیستند. چگونه می‌توان با افزایش ۲۰درصدی حقوق کارکنان دولت و تورم ۵۰درصدی انتظار ازدواج و فرزندآوری داشت؟ چگونه می‌توان از ازدواج حرف زد وقتی نرخ اجاره‌بها با افزایش حقوق ۲۰درصدی بیش از سه برابر شده و مالکان هرطور می‌خواهند با مستاجران برخورد می‌کنند؟

وقتی بانک‌ها به حرف و سخن رئیس‌کل بانک مرکزی، رئیس جمهور و وزیر اقتصاد برای پرداخت ۱۰روزه وام ازدواج گوش نمی‌دهند و می‌گویند هرکه وعده داده از خودش بگیرید و ثبت شکایت از طریق سامانه ۲۷۰۶ بانک مرکزی نیز بیش از ۳۰ روز کاری زمان می‌برد تا فقط به شما پاسخی دهند، چگونه می‌توان از فرهنگ‌سازی برای ازدواج و فرزندآوری سخن راند. نمی‌دانم؛ یا مسئولان محترم از درک این مهم عاجزند یا در کشور دیگری غیر از ایران زندگی می‌کنند و از اوضاع اقتصادی مردم بی‌خبرند.

در پایان باید گفت نگاهی آماری به ازدواج‌های فصل بهار و تابستان سال ۱۴۰۱ نیز نشان می‌دهد که طبق آمار ثبت احوال کشور در شش ماهه نخست سال ۱۴۰۱ در کل کشور ۲۲۵ هزار و ۶۸ ازدواج و ۹۴هزار و ۲۸۸ طلاق به ثبت رسیده که تهران در هر دو مورد صدرنشین است.

این آمار فاجعه‌بار و تعداد بالای طلاق‌ها خود بیانگر حال روز وضع اقتصاد و فرهنگ در کشور است و نشان می‌دهد امر و نهی و دستور مسئولان هیچ جایگاهی در تصمیم‌‌گیری مردم برای ازدواج و فرزندآوری ندارد.